Rada Polityki Pieniężnej zaskakuje i zostawia stopy bez zmian
Mamy decyzję w sprawie stóp procentowych. Konsensus rynkowy zakładał podwyżkę stóp o 0,25 pp., do 7%, jednak Rada Polityki Pieniężnej nie wykonała ruchu i zostawiła koszt pieniądza na poziomie 6,75%. Jest to zaskoczenie w warunkach rozpędzającej się inflacji oraz silnie słabnącego złotego, który jeszcze bardziej nakręca inflację.
Można powiedzieć, że tak musiało być. W końcu latem na molo w Sopocie prezes NBP Adam Glapiński obiecał dziennikarce w nieformalnej rozmowie, że podwyżek nie będzie albo będzie jedynie 0,25 pp. To chyba ważniejsze, niż Konstytucja i Ustawa o NBP?
Przypomnę:
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim;
Art. 3. 1.Podstawowym celem działalności NBP jest utrzymanie stabilnego poziomu cen, przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej Rządu, o ile nie ogranicza to podstawowego celu NBP.
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej:
Art. 227. Narodowy Bank Polski
1. Centralnym bankiem państwa jest Narodowy Bank Polski. Przysługuje mu wyłączne prawo emisji pieniądza oraz ustalania i realizowania polityki pieniężnej. Narodowy Bank Polski odpowiada za wartość polskiego pieniądza.
4. Prezes Narodowego Banku Polskiego nie może należeć do partii politycznej, związku zawodowego ani prowadzić działalności publicznej nie dającej się pogodzić z godnością jego urzędu.
Odnośnie punktu 4. Formalnie prezes NBP z tego co wiem, nie należy do partii politycznej, ale nasuwa się pytanie, na ile realizuje politykę gospodarczą rządu ze złamaniem aktywów prawnych regulujących działalność Narodowego Banku Polskiego. To pozostaje otwarte.
Z drugiej strony, zrozumiałe jest, że nasi decydenci nie chcą mocno podnosić stóp, żeby nie spowodować ostrej recesji, jednak wówczas zasuwa się pytanie: czy nie mamy tu dualizmu: prawo jedno (konstytucja i ustawa o NBP), a praktyka drugie.
